Zaman çok hızlı ilerliyor bu
aralar. Yaşım otuzlardan gün aldı, hatta kırka yaklaştım desem abartır mıyım?
Yok yok sadece kabullenmiş olurum. Ama şairin deyimiyle yolun yarısındayım en
gerçeği bu sanırım.
İnsan bu yaşa gelince geleceğe
dair çok plan yapamıyor. Daha çok geçmişiyle yüzleşme telaşında. Biriktirdiği
hatıralara acılı tebessümler ile bakıyor. Ve yaşadıklarına, yaşattıklarına
şaşırıyor.
Birde ağlamalarım sıklaştı. Neredeyse
gördüğüm herşeye ağlıyorum ve babamı yeni yeni anlıyorum.
Bu yaşıma gelene kadar
pişmanlıklarım çoktu. Şimdilerde ise pişmanlıklarımın yerine "varmış bir
hayrı" diyorum. Anlıyorum yaşadığım her şey şimdiki hayatım için
merdivenmiş sadece.
Bu hayatı şimdiki aklımla
yaşamaya kalksaymışım kendime çok zararım dokunurmuş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder