Yaşam bize hiç kimseyi yargılamamayı öğretsin. Ve lütfen kimseyi yargılamayalım. Hayat bizim yazıp çizdiğimizin çok dışında bir şey.
Bunca yıl geçti hala anlayabildim diyemem.
Şimdilerde biraz dağınığım.
Fonda yaşam, ben sözleri oluyorum.
Yaşadıklarımdan öğrendiğim; farklıysanız kimse sizi kabullenmez. Doğrularını yaşamaya çalışanları mutlaka yargılarlar. Bir köşe başından inerken ayrılığa... Suçüstü yakalayıp, yargısız asarlar.
Siz uzaktan asılan cesedinize bakarsınız. Dokunmanıza bile müsade etmezler. Onlar astıkları bedeninizi temizledik diye, kirletmenize izin vermezler parmak uçlarınızla.
Siz sessiz cümlelerle haykırırsınız " ben değildim." Sizi duyamaz kimse.
Militan bir sukut bulaşır o günlerden ellerinize. Cesaretiniz yenik düşer cellat ihanetlere.
İçinizdeki bütün keşkeleri sürgüne yollarsınız. Kimseler olmaz o günden sonra. Oysa zaten hiçkimseniz yoktu.
Kimseler var sanILdığında da.
"seni yaraladım." diye sevinenler unutmuştur; insan sadece kendini yitirir, bir başkasını yitireyim derken...
Ve cellatlar her zaman masum yüzlüdür.
Unutulur
saadet bayri
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder