sanırım yazmanın en zor tarafıdır, kendini anlatmaya kalkmak. kalem sahibine gelince lal oluyor, taşlaşıp kalıyor... başkalarına ait yaşamları çok güzel anlatırken, kendine gelince susmayı tercih ediyor.uzun satırlar ağır gelir çoğu zaman. kısadan tek kelimeyle özetlesem derim bezen yaşamı ama ne mümkün... sayfa sayfa yaşayıp, mısra mısra yazmak ne kadar ince bir iş.
bu sebeple şairler benim için kutsaldır. onlar imkansızın kutsal topraklarına girip, kimsenin bilmediklerini gördüklerinden olsa gerek, her satır ok olur değer en incesine sevdanın.
yoksa cilt sayısı unutulmuş yaşanmışlığı, kıta sayıları belli bir sınıra mahkum edebilirler miydi?
***
şairler; yüreğine göz değen nazarlı kişilerdir.
onlar akıllı sevmeyi bilmezler. her sevdanın sonunda yiter giderler. tane tane kopar yürekleri bedenlerinden.
kaybolurlar, yürek dehlizlerinde...
artık haber alamazsınız onlardan...
bazen günler, bazen aylar sürer toparlanmaları
en yavaşından.
saçılan bütün parçlar toplanır sonra,
kelimeler teker teker saklandıkları yerden çıkar gelir.
bunca yıl vefayla yoldaşlık ettikleri şaririni yalnız bırakmaz satırlar.
kağıdın beyazlığında yitince, anlar şair geri dönmüştür.
şahlanan yürek durulmuş, kanayan yara açık bir halde beklemektedir.
tuz basıldıkça sızlasada
alışıktır.
şaire yoldaş olmak kolay değil, bilir.
***
velhasıl aşk en derinden kanatırken, susar en kelimesizinden şair...
saadet bayri
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder